Iranian Futurist 
Iranian Futurist
Ayandeh-Negar
Welcome To Future

Tomorow is built today
در باره ما
تماس با ما
خبرهای علمی
احزاب مدرن
هنر و ادبیات
ستون آزاد
محیط زیست
حقوق بشر
اخبار روز
صفحه‌ی نخست
آرشیو
اندیشمندان آینده‌نگر
تاریخ از دیدگاه نو
انسان گلوبال
دموکراسی دیجیتال
دانش نو
اقتصاد فراصنعتی
آینده‌نگری و سیاست
تکنولوژی
از سایت‌های دیگر


دموکراسیِ زاده شده در فضای دیجیتالی

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:
Twitter Google Yahoo Delicious بالاترین دنباله

[13 Dec 2011]   [ فیلیپ ن. هاوارد]

ویسام ظهیر، وبلاگ نویس تونسی با رایانۀ همراه خود در یک کافی شاپ در تونس کار می کند. در ماه ژانویه، یک هفته پیش از فرار رئیس جمهوری از کشور، او به دست نیروهای امنیتی مورد ضرب و جرح قرار گرفت.


 فیلیپ ن. هاوارد


فیلیپ ن. هاوارد استادیار دانشگاه واشنگتن است. او کتاب ریشه های دیجیتالی دیکتاتوری و دموکراسی: اطلاعات فناوری و اسلام سیاسی (انتشارات آکسفورد، 2010) را تألیف کرده است.


تظاهرکنندگان در تونس و مصر از انگشتهای خود برای بیرون راندن دیکتاتورها از کشورهاشان استفاده کردند. زین العابدین بن علی بیش از 20 سال قدرت را در تونس در دست داشت، و حسنی مبارک بیش از 30 سال در مصر حکومت کرد. با اینحال مؤثرترین چالش ها را جوانان 30- 20 ساله دارای دانش دیجیتالی برای رژیم های متبوع خود ایجاد کردند، نه تروریست های مسلح.


در سه ماه اول سال 2011، موجی از نارضایی شبکه های دیجیتال فرامرزی میان خانواده ها و دوستان را از الجزایر گرفته تا یمن فراگرفت. "بهار عرب" توسط بازیگران سیاسی سنتی مانند اتحادیه های صنفی، احزاب سیاسی یا اصول گرایان تندرو آغاز نگشت؛ بلکه با شبکه های اجتماعی و خانوادگی و شهروندان عادی شکوفا شد. بسیاری از این افراد پیش از این هیچگونه فعالیت سیاسی نداشتند: کارآفرینان جوان، کارمندان دولت، و قشر متوسط شهرنشین. رسانه های دیجیتالی به این دلیل که مردم را قادر می سازند شکایت های خود را به اشتراک بگذارند، به تبادل اطلاعات بپردازند، و بدون رویارویی گروه تشکیل دهند- و در ضمن به همین دلیل دولت ها به سادگی نمی توانند استفاده کنندگان را ردیابی کنند- وسیله ای مؤثر با انعطاف پذیری بسیار برای اقدامات دسته جمعی علیه حکومت های استبدادی به شمار می روند.


گروه هایی که اعتراضات را در تونس، مصر، بحرین، یمن، و لیبی آغاز کردند و پایدار نگه داشتند تجربۀ چشمگیری در بررسی مسائل عمومی یا رأی دادن نداشتند و موفقیت کمی از راه تظاهرات به دست آورده بودند. بااینحال، این فعالان جوان از نظر سیاسی با نظم عمل می کنند و واقع بین و با یکدیگر همدست اند. آرمانهای سیاسی چگونه در جوانانی که تحت سلطۀ حکومت های استبدادگر بزرگ شده اند، به وجود می آیند؟ آنها چگونه دربارۀ زندگی سیاسی در کشورهایی که در آن دین و آزادی تضادی با هم ندارند، آگاهی می یابند؟ پاسخ به این پرسش ها این است: اغلب از طریق اینترنت.


رسانه های دیجیتال به عنوان یک کلاس درس و آموزگار


اینترنت شیوۀ ارتباطات سیاسی را تغییر داده است. در بسیاری از کشورها، خود اینترنت موضوع سیاسی بحث انگیزی میان دولت و جامعۀ مدنی، و میان جنبش های مختلف و رقیب سکولاریسم و اسلام گرایی است. جوامع مجازی که پس از تظاهرات پرجمعیت متعددی ریشه می گیرند، تقریباً همیشه به طور مستقل از کنترل دولت عمل می کنند، هرچند که ممکن است تحت نظارت دولت در آیند و آلت دست قرارگیرند. با مرور زمان، شهروندان بیشتری شیوۀ استفاده از اینترنت را می آموزند، مهارت هایشان را برای جستجو کردن مطالب در اینترنت توسعه می دهند، و دنبال اطلاعات پیچیده تری می گردند.


آنچه که پایدار می ماند، روابط مجازی میان گروه های مدنی یک کشور، و روابط میان سازمان های غیردولتی و سازمان های همانند و همفکر درون کشور است. بدیهی است که تمام این جوامع سیاسی نیستند، ولی وجود آنها ، به ویژه در کشورهایی که در آن نخبگان جامعه و دولت به سختی برای کنترل جوامع غیراینترنتی تلاش می کنند، یک پدیدۀ سیاسی است . بنابراین، حتی یک آگهی نامه یا اتاق گپ اینترنتی در زمینۀ خرید می تواند جایگاهی برای اعمال آزادی بیان باشد و درآن موضوع بحث دفاع از این آزادی باشد.


حتی در کشورهایی که زیر حکومت استبدادی ترین رژیم ها قرار دارند، اینترنت گروه های مخالف خارج از کشور را قادر می سازد تا ارتباط بر قرار کنند وبه گفتگوهای سیاسی بپیوندند. اگر احزاب سیاسی ممنوع باشند، مخالفان سیاسی خارج از کشور در اینترنت بسیج می شوند. رهبران جوامع مدنی به همین ترتیب از طریق شبکه های فناوری به شکل های دیگر تشکیل انجمن می دهند. شهروندان با استفاده از تلفن های همراه خود به موارد نقض حقوق بشر سندیت می بخشند، از اسناد پیگیری شده در بارۀ هزینه های دولت را که باهم درمیان گذاشته اند اسفتده می کنند، و نیز اطلاعات مربوط به فساد دولتی را به اشتراک می گذارند. برای نمونه، گروه های مخالف در مصر که مدتهاست از شرکت رسمی در انتخابات محروم بودند، با استفاده از خدمات رسانه های دیجیتال که در لندن میزبانی می شوند، به طور مؤثری خود را سازمان دادند. در سال های اخیر، برخی از کارآمد ترین منتقدان دولت در تونس و مصر از میان جامعۀ وبلاگ نویسان هر یک از این کشورها ظهور کردند. در مصر، وبلاگ نویسان مستقر در قاهره و خارج تعدادی از چشمگیرترین ترین تظاهرات خیابانی را طی دو سال گذشته سازمان دادند و نقش حیاتی در نخستین روزهای رویدادهای میدان تحیریر ایفا کردند. در تونس، شبکه ای از فعالان فیلم مستند کوتاهی دربارۀ استفادۀ همسر رئیس جمهوری از هواپیمای دولتی برای خریدهای خصوصی خود تهیه کردند. این ویدیو که عکس های هواپیما هنگام بلند شدن و فرود آمدن در فرودگاه های شهرهای اصلی خرید در اروپا – با یک مسافر- را به تصویر می کشد، به طور گسترده میان رهبران جوامع مدنی در تونس پخش شد و با تقویت دریافتهای مردم از وجود فساد، اعتبار رئیس جمهوری این کشور را زیر پرسش برد. در حالیکه رسانه های دولتی نخستین روزهای ناآرامی ها را در تونس پوشش نمی دادند، عکس ها و ویدیوها به طور گسترده از طریق شبکه های دیجیتال میان دوستان و خانواده ها پخش می شد.


رسان های دیجیتال مانند تلفن های همراه و اینترنت اکنون به تقویت گفتگوهای مدنی، به ویژه در کشورهایی که در آن رسانه های چاپی و رادیو و تلویزیون به سختی سانسور می شوند،کمک می کنند. فراخوانی های انجام شده از سوی دوستان و اعضای خانواده از دیر باز مردم را برای اعتراض و احتمالاً مواجه شدن با گازهای اشک آور و گلوله های محتوی ساچمه های کائوچویی به خیابان ها کشانده اند. امروزه، این فراخوانی ها از طریق شبکه های دیجیتال صورت می گیرند. آنها به شکل های مختلف، از ویدیوهایی که سوءرفتارهای پلیس را به تصویر می کشند تا توئیت کردن مکان و زمان گردهمایی ها، فرستاده می شوند. تصمیم نهایی هر فرد برای پدیرفتن خطرات سیاسی همچنان به جذابیت فراخوانی برای اقدام بستگی دارد. ولی این فراخوانی ها به طور روزافزون از طریق رسانه های دیجیتال رصورت می گیرند.


شبکه ها و دموکراسی


برخی از دولت ها به سختی برای سانسور رسانه های دیجیتال می کوشند، ولی حتی در این کشورها کنترل اینترنت کار دشواری است. دولت ها ممکن است در شبکه اختلال ایجاد کنند، ولی به ندرت می توانند شبکه های ارتباطاتی را کاملاً مسدود کنند. شبکه هایی مانند یوتیوب، توئیتر، فیس بوک، و ایمیل- سیستم های توزیع محتوی که عمدتاً به طور مستقل از دولت کار می کنند- ابزار سازماندهی و ارتباطاتی ارزشمندی را در اختیار گروه های مدنی قرار می دهند. این شبکه ها به مفرهای مهمی برای جنبش های مدنی تبدیل شده ند و می توانند توسط شهروندان در جهت برقرار کردن ارتباط و ائتلافاتی که زمینه را برای دموکراسی آماده می سازند، مورد استفاده قرار گیرند.


Tent with Arabic writing and logos of Facebook and Twitter (AP Images)

تظاهر کنندگان در میدان تحریر در قاهره، مصر، در مارس 2011 در کنار چادری با علائم تجاری فیس بوک و توئیتر نشسته اند.


رسانه های دیجیتال اغلب به شهروندان در دموکراسی های نوپا کمک می کنند تا به نهادهای جامعۀ مدنی خود عمق بخشند و موجب بهبود آنها شوند. بنگلادش، مالزی، اندونزی، و ترکیه همه به تازگی انتخابات موفقیت آمیزی را (بنا به گفتۀ اکثر ناظران) برگزار کردند. ستادهای مبارزۀ سیاسی از رسانه های دیجیتال به عنوان راه هایی نوین برای برقرار کردن ارتباط با حامیان و طرفداران خود استفاده کردند. در عین حال، گروه های اسلامی در کشورها دارای اکثریت مسلمان مجبور شدند برای رقابت مؤثر در فضای رسانه های نوین پیام های خود را معتدل سازند. درحالیکه این کشورها تاریخ یکسانی ندارند، فرهنگ سیاسی امروزی آنها دارای خصوصیات مشترکی است:

· شهروندان خبرها را از منابع بین المللی می گیرند.


· خانواده ها و دوستان از شبکه های ارتباطاتی که عمدتاً مستقل هستند، استفاده می کنند.


· بازیگران جامعۀ مدنی ، حتی طی سرکوب های داخلی توسط دولت از میان جوامع مجازی ظهور کردند.


· زنان در گفتگوهای مدنی دربارۀ عقاید سیاسی شخصی و سیاست ها عمومی در اینترنت به گونه ای شرکت می کنند که گاهی در فضای عمومی امکان پذیر نیست.


· جوانان به طور روزافزونی هویت سیاسی خود را به صورت آنلاین، فضایی که در آن جوانان شهرنشین و دارای دانش فناوری به منابع خبری بین المللی دسترسی دارند، با دوستان و اعضای خانواده ساکن کشورهای دیگر بحث و گفتگو می کنند، و حتی دربارۀ تفسیر متون دینی نیز به جدل می پردازند، گسترش می دهند.


· تحولات چشمگیری در محیط رسانه های داخلی به وجود آمده است.


توئیتر، وبلاگ ها و یوتوب علت بروز ناآرامی ها نیستند. ولی امروزه به سختی می توان سازماندهی موفقیت آمیز جنبش های مدنی و اقدامات مدنی را بدون آنها ، حتی در کشورهایی مانند ایران و مصر تصور کرد. بسیاری از مردم در این کشورها به اینترنت و تلفن های همراه دسترسی ندارند. ولی آنهاییکه دسترسی دارند- شهرنشینان، نخبگان تحصیل کرده و جوانان- دقیقاً کسانیکه هستند که یا جرقه های تغییر رژیم را می زنند و یا از دیکتاتورها حمایت می کنند. این شهروندان- کسانیکه ارتباط با اعضای خانواده و دوستانشان را به طور روزافزونی از طریق فناوری دیجیتال نگه می دارند- دقیقاً همان کسانیکه هستند که از حاکمیت استبدادی طرفداری یا دوری می کنند. اینگونه شهروندان بودند که ناآرامی را دو تونس، قاهره، و دیگر پایتخت های منطقه آغاز کردند.


وقتی تظاهرات پایان می یابند، عادت استفاده از رسانه های نوین پایدار می مانند. انتخابات به لحظۀ حساسی مبدل شده ند که در آن رهبران جنبش های دانشجویی، روزنامه نگاران، و گروه های جامعۀ مدنی فناوری های دیجیتال را تجربه می کنند. حتی اگر نامزد دلخواه آنها انتخاب نشوند، فرآیند تجربه عادتهایی را در زمینۀ انتشاراطلاعات ایجاد می کند که مهار آنها برای دولت ها کار دشواری است. شهروندان به منابع خبری جایگزین در اینترنت پی می برند و آگاهی بهتری از شیوۀ ارزیابی اعتبار و اطلاعاتی که از طریق پیامک های تلفنی دریافت می کنند، به دست می آورند.


یک عادت دیجیتال: مصرف کنندگان تولید کننده نیز هستند


با بررسی تظاهرات اخیر و دیگر رویدادهای حساس مانند انتخابات تقلبی و یا بحران های نظامی، ما به این واقعیت پی برده ایم که تلفن های همراه، اینترنت و سایر ابزار دیجیتال دو نقش مهم در ارتباطات سیاسی دارند. نخست، کاربران فناوری هنگام وقوع بحران به طرزی غیر معمول در سطح بالایی از اعتماد و رفتار متقابل عمل می کنند. کاربران فناوری احتمالاً تصاویر را با هم به اشتراک می گذارند و به یکدیگر برای در تماس ماندن با اعضای خانواده و دوستان خود کمک می کنند، و اطلاعات را از میدان فعالیت به خارج می رسانند. دوم، گروه های جامعۀ مدنی اغلب از راهبرد های دیجیتال یکدیگر تقلید می کنند. یکی از دلایل آن این است که انتخابات موجب جذب فعالان دموکراسی خواه را که کشور به کشور مسافرت می کنند و به گروه های محلی یاری می رسانند، می شوند. ولی انتخابات همچنین برای گروه های داخلی این فرصت را پدید می آورند تا از راهبرد های یکدیگر برای ارائۀ افکار خود به عموم آگاهی پیدا کنند.


از همه مهمتر اینکه رسانه های دیجیتال ساختاری مباحثه ایجاد می کنند که می تواند از هرگونه اعتراض یا رسوایی سیاسی فراتر رود. اعتراضات و نافرمانی مدنی زمانی صورت می گیرند که بخش قابل توجهی از جمعیت می دانند چگونه از رسانه های دیجیتال برای دستیابی به اهداف سیاسی شان استفاده کنند. مردم به توانایی استفاده و تولید محتوی سیاسی عادت می کنند. مردم به داستان سرایی دیجیتالی عادت می کنند. بنا نهادن قانون اساسی نیز به طور دیجیتال انجام می گیرد، و ما در تونس و مصر شاهد این واقعیت ها بوده ایم.


رسانه های دیجیتال با توانمند کردن یک شهروند عادی به تولید محتوی و ایجاد شبکه هایی که محتوی را به اشتراک می گذارند، به کسانی که از حق امتیاز و انتخاب محرومند، صدا می دهند. در بهار عرب 2011، زیربنای اطلاعات خود در حکم سیاست است.


مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:


منبع:


بنیاد آینده‌نگری ایران



سه شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ - ۱۹ مارس ۲۰۲۴

دموکراسی دیجیتال

+ دموکراسی الکترونيک نسل سوم مشاركت مردم  فائزه حیدری و معصومه كاظمی

+ تمایل به سینمای سیاسی در عصر دموکراسی 

+ شبکه‌های اجتماعی مجازی، گامی به سوی دموکراسی رضا سیف پور

+ درس هایی از گذر موفقیت آمیز به دمکراسی ترجمه :فرهاد یزدی

+ دموکراسی انجمنی و مدیریت شکاف‌های قومی: قسمت چهارم افشین اشکور کیایی

+ دموکراسی انجمنی و مدیریت شکاف‌های قومی قسمت سوم افشین اشکور کیایی

+ دموکراسی انجمنی و مدیریت شکاف‌های قومی (بخش دوم) افشین اشکور کیایی

+ دموکراسی انجمنی و مدیریت شکاف‌های قومی افشین اشکور کیایی

+ آزادی اطلاعات و حق دسترسی: بنیان دموکراسی 

+ دموکراسی الکترونيک؛ نسل سوم مشاركت مردم فائزه حیدری و معصومه كاظمی

+ ﭼﻨﺪﺟﻬﺎﻧﻲ و آزﻣﻮنﭘﺬﻳﺮي 

+ بحران های مالی در جهان پایه های دموکراسی را لرزاند/ اقتصاد، دموکراسی را به پایان خط می رساند؟  اکونومیست

+ دموکراسی موفق ترین ایده سیاسی در قرن 20 بود. چرا دچار مشکل شده و برای احیای آن چه می توان کرد؟ گزارش اکونومیست

+ آزادی در اینترنت: ارزیابی جهانی دنیل کالینگرت و سارا کوک

+ دموکراسیِ زاده شده در فضای دیجیتالی فیلیپ ن. هاوارد

+ اينترنت در اختيار هيچ كس نيست پروفسور يحيي كمالي‌پور

+ دموکراسی روی اینترنت 

+ دموكراسي‌‏‎ در‏‎ اينترنت‌‏‎  مهندس‌‏‎ ساشا‏‎ آصفي‌‏‎ فرد‏‎

+ بررسي جامعه انساني و تأثير اطلاعات بر آن دکتر محسن خلیلی -- مجتبی کفاشان

+ دموکراسی روی خطوط اینترنت  شيده لالمي

+ عصر مجـــــــــــــازی: چهارمین موج تغییر مینا کرمی

+ روياي دموكراسي ديجيتال‌ فريبا فرهاديان‌

+ آزادی اطلاع رسانی در عصر جهانی شدن  

+ دمكراسي سنتي و دمكراسي ديجيتال  ناصر اسدي

+ آزادی دسترسی به اطلاعات در ایران ؟ زهراسخی

+ مهم‌ترین ویژگی عصر ارتباطات 

+ وقتی دانش دموكرات می‌شود  فرشيد محبي

+ تارنماهای شبکه اجتماعی بر جامعه اردن تاثیر می گذارد محمد غزال در عمان

+ رای جوانان برنامه های انتخاباتی اردن را دگرگون کرده است محمد غزل از عمان

+ خود سانسوري و دموكراسي ديجيتالي  ادريس ابراهيم نژاد ــ نقده

+ دموكراسى شهرى و فضاهاى عمومى [ دموکراسی دیجیتال ]  محمد حسين فيروزي

+ روياي دموكراسي ديجيتال‌ فريبا فرهاديان‌

+ دموكراسي مستقيم عباس عمادي

+ فرهنگ، اد بيات، آزادی بيان وکرامت انسانی چيست؟؟؟ زيميرو اسکاری

+ جايگاه بنيادي آزادي بيان و اطلاعات در جامعة معرفتي: فرصت ها و محدوديت ها دكتر رويا معتمدنژاد

+ قانون آزادى اطلاعات از تله دموکراسى تا دموکراسى الکترونیکى سیامک قاجار

+ دموکراسى الکترونيکى و شهروندى جديد  لوئيس . ای . فريدلند

+ دموکراسي الکترونيک؛نسل سوم مشاركت مردم فائزه حيدري و معصومه كاظمي

+ دموكراسي گفت وگويي در عصر جهاني شدن 

+ عصر اطلاعات؛ پلیس‌هایی بدون یونیفرم شبنم کهن‌چی

+ ركن پنهان دموكراسي امير وحيديان

+ توسعه روز افزون تكنولوژي و آينده دموكراسي  آيدين كسائي

+ دنیای مجازی دموکراسی کامل ندارد علیرضا ظهوری

+ دموكراسي ديجيتال -

+ دموکراسی روی خطوط اینترنت شيده لالمي

+ راهکارهای اشاعه آزادی‌بيان  دکتر شهیندخت خوارزمی

+ دموكراسي و تكنولوژي‌ كن - هيرشكوپ

+ دموكراسي‌‏‎ در‏‎ اينترنت‌‏‎  مهندس‌‏‎ ساشا‏‎ آصفي‌‏‎ فرد‏‎

+ انقلاب ديجيتال در جشنواره فیلم فجر  هفته نامه عصر ارتباط

+ رسانه‌هاي ارتباطي و آزادي در عصر ديجيتال  پروفسور يحيي كمالي‌پور

+ دموكراسى شهرى و فضاهاى عمومى سجاد نوروزى

+ انتخاباتوترونيك! علي رضا احمدوند

+ دموكراسي‌ و فضاي‌ سايبر ريچارد كي‌. مور --مترجم: عبدالرضا زكوت‌ روشندل‌

+ فناورى هاى جديد و تبديل گوهر دموكراسى لوئيس فريدلند

+ كدام دموكراسي؟ فراسوي چپ و راست آنتوني گيدنز ترجمه : محسن ثلاثي

+ دموکراسى الکترونيکى و شهروندى جديد  لوئيس . ای . فريدلند

+ در نشست علمي آزادي اطلاعات و محدوديت‌هاي آن دكتر معتمدنژاد

+ آزادي اطلاعات و حق دسترسي؛ بنيان دموكراسي حسن نمك‌دوست تهراني

+ نقش فن‌آوري‌هاي نوين ارتباطي در مديريت دموكراتيك جامعه دكتر شمس‌السادات زاهدي

+ انضباط، شرط جهش از روي شكاف ديجيتالي گفت‌و گو با نصرا... جهانگرد

+ دمکراسی – ثمره تحولات درونی يا هديه ای از خارج؟ مسعود عالمی

+ دموكراسي و تكنولوژي‌ نويسنده: كن هيرشكوپ مترجم: رضا مريدي

+ ارتباطات الكتروني و حق آزادي‌بيان دكتر كاظم معتمد نژاد

+ شبكه‌هاي اطلاعاتي جهاني و نقض حقوق بشر با تأكيد بر حق حريم خصوصي دكتر عباس كدخدايي

+ آزادي اطلاعات و حق دسترسي؛ بنيان دموكراسي حسن نمك‌دوست تهراني

+ بومی کردن اينترنت گفت وگوي حميد ضيايي پرور با دکتر يحيي کمالي پور

+ آينده دمکراسی در ايران  محمدحسين اديب

+ آموزش و پرورش ما و شكاف ديجيتالي فريبا صحرايي

+ دموكراسي ديجيتال دكترهادي خانيكي

+ گورستان هاي اينترنتي ترجمه: عليرضا عبادتي

+ چالش‌هاي‌ روزنامه‌نگاري‌ الكتروني‌ در برابر روزنامه‌نگاري‌ مطبوعاتي‌، راديويي‌ و تلويزيوني‌ كنوني‌ دکتر يونس شکرخواه

+ پاپاراتسي هاي جديد يا شكارچيان آبرو چارليس جونز

+ سايه روشن روزنت گزارش.....................

+ دوبي جيتكس: شهر ديجيتال علي پرند

+ اينترنت در خدمت اطلاع رساني دكتر علي صباغيان

+ زنان مهندس كتي هافنر

+ رسانه هاي متعامل در عصر جديد سينا قربانلو

+ آمادگي براي ورود به دنياي ديجيتالي همشهری

+ انقلاب ديجيتال و سينماي آينده  سخنراني سميرا مخملباف در كن 2000

+ پركردن‌ شكاف‌ ديجيتالي چالش‌ بزرگ‌ قرن ‌بيست‌ويكم‌  مترجم: سيدمحمد ستوده‌

+ روبات‌ها،مردماني از جنس ديگر ترجمه: دانيال رمضاني



info.ayandeh@gmail.com
©ayandeh.com 1995