Iranian Futurist

گاه و بی گاه از من می پرسند: «به جز کشور خودت به کدام کشور دیگر علاقه داری؟» همیشه یک جواب داشته ام: تایوان و مردم می پرسند «تایوان؟ چرا تایوان؟» جواب خیلی ساده است. چون تایوان صخره ای لم یزرع در دریایی پر از امواج توفانی و بدون منابع طبیعی برای زندگی کردن است. حتی برای ساخت و ساز باید از چین شن و ریگ وارد کند و با وجود همه اینها چهارمین ذخایر کلان مالی دنیا را در اختیار دارد. زیرا به جای کندن زمین و استخراج هر آنچه که بالا می آید، تایوان ذهن و افکار ۲۳ میلیون تایوانی را می کاود ، استعدادشان را، انرژی شان را و هوش و ذکاوت شان را. چه زن و چه مرد. همیشه به دوستانم در تایوان می گویم: شما خوشبخت ترین مردم دنیا هستید، چطور اینقدر خوشبخت شده اید؟ نه نفت دارید، نه سنگ آهن، نه جنگل، نه الماس، نه طلا، فقط مقدار کمی ذخایر ذغال سنگ و گاز طبیعی و به خاطر همین هم است که فرهنگ تقویت مهارت هایتان را توسعه داده اید؛ کاری که امروزه ثابت شده با ارزش ترین و تنها منبع تجدیدپذیر واقعی در جهان است. حداقل این برداشت شهودی من بود. اما ما در اینجا دلایلی نیز داریم که این موضوع را ثابت می کند.

تیمی از سوی «سازمان همکاری اقتصادی و توسعه» اخیرا مطالعه ای کوچک اما جالب انجام داده و رابطه بین عملکرد افراد در تست هایی به نام «برنامه بین المللی ارزیابی دانش آموزان» یا PISA (که هر دو سال مهارت های ریاضی، علوم و درک خواندن افراد ۱۵ سال را در ۶۵ کشور امتحان می کند) و درآمد کلی منابع طبیعی به عنوان G.D.P یا تولید ناخالص داخلی را برای هر کشور شرکت کننده مورد بررسی قرار داده است. اگر بخواهیم خیلی کوتاه توضیح دهیم اینگونه می شود که ریاضی دانش آموزان دبیرستانی شما در مقایسه با مقدار نفت یا مقدار الماسی که استخراج می کنید چقدر خوب است؟

آندریاس شلیچر کسی که از طرف O.E.C.D بر تست های PISA نظارت می کند می گوید: نتایج نشان داد که رابطه ای فوق العاده منفی بین پولی که کشورها از منابع طبیعی خود به دست می آورند و دانش و مهارت هایی که جمعیت دبیرستانی شان دارند، وجود دارد. «این یک الگوی جهانی است که در همه ۶۵ کشوری که در آخرین تست های ارزیابی PISA شرکت کرده اند وجود دارد» چیزی به اسم نفت و PISA با هم و در کنار هم وجود ندارد.

به گفته شلیچر، در آخرین نتایج PISA معلوم شد که دانش آموزان کشورهای سنگاپور، فنلاند، کره جنوبی، هنگ کنگ و ژاپن با وجود بهره اندک از منابع طبیعی، نمرات PISA بالایی دارند. در حالی که با دارا بودن بیشترین مقدار درآمد نفتی، دانش آموزان قطر و قزاقستان کمترین نمرات PISA را به دست آوردند. (عربستان سعودی، کویت، عمان، الجزیره، بحرین و سوریه نمرات مشابه سال ۲۰۰۷ را در تست های بین المللی ریاضیات و مطالعات علمی به دست آوردند، این در حالی است که دانش آموزان لبنان، اردن و ترکیه که باز هم جزء کشورهای خاورمیانه هستند، اما با منابع طبیعی کمتر نمرات بهتری را به دست آوردند). دانش آموزان کشورهای آمریکای لاتین که جزو کشورهای غنی و دارای منابع طبیعی زیاد محسوب می شوند، مثل برزیل، مکزیک و آرژانتین در آخرین تست PISA نمرات ضعیفی به دست آوردند. در مورد آفریقا باید بگوییم که اصلا در این تست ها شرکت نداشت. کانادا، استرالیا و نروژ، کشورهایی که باز هم دارای منابع طبیعی زیادی هستند، نمرات خوبی در PISA کسب کردند؛که به گفته شلیچر بخش اعظم آن مربوط به این است که هر سه کشور سیاست های برنامه ریزی شده و سنجیده ای را در قبال ذخیره کردن و سرمایه گذاری درآمدهای حاصل از منابع طبیعی شان اتخاذ کرده اند.

همه این بررسی ها و نتایج به ما می گوید که اگر واقعا می خواهید بدانید که یک کشور در قرن ۲۱ چگونه عمل خواهد کرد، منابع و معدن های طلای آن را به حساب نیاورید، بلکه باید معلم های تاثیرگذارش را، والدین آگاه و دانش آموزان متعهدش را مد نظر قرار دهید. شلیچر می گوید: نتایج یادگیری در مدارس امروز، شاخصی از ثروت و فواید اجتماعی دیگری است که کشورها در درازمدت حاصل خواهند کرد. اقتصاددانان خیلی وقت است که در مورد «بیماری هلندی» صحبت می کنند. این امر زمانی به وقوع می پیوندد که کشوری آنقدر متکی به صادرات منابع طبیعی خود باشد که ارزش پول رایج آن به شدت بالا رفته و در نتیجه تولید داخلی آن به دلیل وجود سیلی از واردات تحت تاثیر قرار گرفته و نابود می شود و در این حالت قیمت کالاهای صادراتی پیوسته بالا می رود. چیزی که تیم PISA نشان می دهد یک بیماری مرتبط با آن است: جامعه هایی که به منابع طبیعی خود بیش از حد وابسته شده اند، مستعد پرورش والدین و جوانانی هستند که بخشی از غرایز، عادات و محرک هایشان را برای انجام دادن تکالیف و تقویت مهارت هایشان از دست داده اند.

در مقایسه به گفته شلیچر: «در کشورهایی با منابع طبیعی اندک – فنلاند، سنگاپور یا ژاپن تحصیلات، نتایج و شان و مقام بالاتری دارد؛ حداقل تا حدی. زیرا در کل عموم مردم فهمیده اند که کشور باید با دانش و مهارت مردمش به پیش رود و این موضوع با کیفیت تحصیلات و سیستم آموزشی مرتبط است. والدین و فرزندان در این کشورها می دانند که این مهارت ها و توانایی های بچه ها هستند که شانس های آنها را رقم می زنند و هیچ چیز دیگری نمی تواند آنها را نجات دهد. بنابراین فرهنگ و سیستم آموزش کاملی را بنا می نهند». یا همانطور که دوست هندی آمریکایی من کی. آر. سریدهار، موسس شرکت سوخت باتری بلوم انرژی می گوید: «وقتی منابع ندارید، مبتکر می شوید.» به خاطر همین است که کشورهای خارجی با بیشترین تعداد کمپانی در لیست نزدک، چین، هنگ کنگ، تایوان، هند، کره جنوبی و سنگاپور هستند. هیچ کدام از این کشورها از منابع طبیعی برای پیشبرد اهداف خود بهره نمی برند.

اما این مطالعات پیام مهمی هم برای جهان صنعتی در بر دارد. مطمئنا در یک رکود اقتصادی دیرگذر، برای «انگیزه» جایگاهی وجود دارد. اما، شلیچر می گوید «تنها راه معقول این است که مسیر خود را از طریق فراهم نمودن دانش و مهارت برای افراد بیشتری، به منظور رقابت، همکاری و ارتباط برقرار کردن در راستای پیشرفت کشور، هموار نماییم.» به گفته شلیچر، به طور خلاصه در اقتصادهای قرن بیست و یکم دانش و مهارت تبدیل به پول رایج جهانی شده است، اما هیچ بانک مرکزی که این پول را چاپ کند وجود ندارد. هر کس مجبور است که خود تصمیم بگیرد چقدر پول چاپ خواهد کرد. مسلما داشتن نفت، گاز و الماس خیلی خوب است. با وجود آنها فرصت های شغلی زیادی به وجود می آید، اما در دراز مدت جامعه را ضعیف خواهند کرد؛ مگر اینکه برای ساختن مدارس و ایجاد فرهنگ یادگیری همیشگی استفاده شود. شلیچر می گوید: چیزی که شما را همواره به سمت جلو می راند و باعث پیشرفت شما می شود، چیزی است که خودتان آن را ساخته اید.

توماس فریدمن
مترجم: ملاله حبیبی
منبع: نیویورک تایمز

Iranian Futurist		Ayandeh-Negar
Welcome To Future		Tomorow is built today

	در باره ما	تماس با ما	خبرهای علمی	احزاب مدرن	هنر و ادبیات	ستون آزاد	محیط زیست	حقوق بشر	اخبار روز	صفحه‌ی نخست
	آرشیو	اندیشمندان آینده‌نگر	تاریخ از دیدگاه نو	انسان گلوبال	دموکراسی دیجیتال	دانش نو	اقتصاد فراصنعتی	آینده‌نگری و سیاست	تکنولوژی	از سایت‌های دیگر