چند سئوال خواتتدگان "سایت آینده نگر" از اندیشمندان آینده پژوه و آینده نگر ایرانی :
۱- آيا امروز ميتوان از پيدايش جنبش فکری آينده نگری در ايران سخن گفت؟
۲- چه ويژگی هائی گفتمان آينده نگری در ايران را از ساير گفتمان های توسعه در ايران جدا می سازد؟
۳- چه ميزان و در چه حوزه هائی گفتمان آينده نگری ايران ميتواند به توسعه گفتمان آينده نگری گلوبال ياری رساند؟
۴- آيا گفتمان آينده نگری در ايران ميتواند به يک گفتمان مستقل سياسی فرارويد؟
گفتمان آینده نگری دارای عناصری است که بصورت مستقیم با سرنوشت و منافع فرد در ارتباط است. دوم آنکه می تواند آینده نگری انفرادی مورد استفاده قرار گیرد و یا بصورت سازمانی و یا اجتماعی. همچنین ویژگی انتظار و نگاه به آینده در تشیع نیز خود را در آینده نگری ایرانی نشان می دهد. 
اگر بخواهم در یک نظر اجمالی به این پزسش پاسخ دهم باید بگویم با توجه به شرایط پیچیده ایران در شرایط امروز سخن گفتن از جنبش آینده نگری و پیدایش آن در ایران کمی نیاز به دقت و وسواس زیاد دارد.
و اعتقاد دارم همین پیچیدگی که از عوامل و شاخص های مختلفی ناشی می شود مانع از ارایه یک دیدگاه دقیق می شود. ماهیت آینده نگری به عنوان یک بینش فراگیر که مبتنی بر دیدگاه های اصلاح طلبانه و بهبود در تمامی امور اجتماعی و اقتصادی و سیاسی و فرهنگی است 
به نظر مي‌رسد در تکوين و پيدايش تلاش‌هاي فکري منسجم و منظم در زمينه آينده‌نگري در ايران، نمي‌توان ترديد کرد. گرچه در عمق اين حرکت و الزامات و مناسبات رشد و توسعه کمي و کيفي آن و استفاده مطلوب و همه جانبه از دستاوردهاي آن بسيار بايد تامل کرد. خوشبختانه در يکي دو دهه اخير علاقمندان و صاحب نظران در حوزه آينده‌نگري و آينده پژوهشي همتي به خرج داده‌اند و با مطالعه و آثار مکتوب اين جريان فکري و ترجمه و ارائه کتاب‌هاي ارزشمند و راه‌اندازي وب‌سايت‌ها،... 
در مقوله آينده پژوهى ، موضوعات سياسى بعنوان يك ركن به حساب مى آيند. لذا اگر اصول و قواعد آينده پژوهى رعايت شود ، بدليل تاثيرات متقابل و تنگاتنگ آن با موضوعات سياسى ، مى تواند اثرگذار باشد. در شرايط فعلى آينده پژوهان ايرانى بايستى بيش از پيش به بسترسازى مفاهيم آينده پژوهى بپردازند. آنگاه مى توان در آينده اثرات آن را 
جنبش فكري آينده نگري شايد به مفهوم اخير و مدرن آن وجود نداشته، ولي واقعيت اين است كه بيم از آينده و دغدغه هاي ناشي از آن همواره ذهن بشر( و طبيعتا ايراني ها) و دولتها را درگير خود مي كند و به نظر من چنين روندي از دوران صفوي شروع مي شود و مصاديق آن عبارتند از مراودات فرهنگي و اقتصادي، رقابتها، جنگها و نزاعها، و صلحهاي پايدار منطقه اي با دول همسايه و فرامنطقه اي همچون صلح استراتژيك صفويان با دولت عثماني و بريتانيا، برقراري ارتباط فتحعلي شاه با فرانسوي... 
به نظر من چنین ادعایی را تنها می‌توان در چند سال آتی بیان کرد اگر و فقط اگر تا آن زمان بحث‌های آینده‌نگری و نگاه به آینده به‌صورت گسترده‌ای در بخش‌های مختلف اجتماع (دانشگاه‌ها، صنایع، رسانه‌ها، دستگاه‌ها و وزارت‌خانه‌های دولتی) مطرح گشته و تاثیرات عینی خود را بروز دهد و روشنفکران حوزه‌های مختلف درگیر بحث‌های آینده‌نگرانه شوند. متاسفانه در کشور ما موضوعات نو و مطرح جهانی، به‌گونه‌ای موجی در سطوح مختلف (حتی در سطوح مدیریت ارشد کشور)... 
توانمندی بالقوه‌ای که ناشی از تفاوت دیدگاه فرهنگی جامعه ایرانی است، به شدت می‌تواند داشته‌هایی قابل ارایه برای گفتمان آينده نگری جهانی به همراه داشته باشد. تنوع در گفتمان هم به توسعه و بازتولید گفتمان ایرانی و هم به تقویت گفتمان ایرانی آن بیانجامد.
اما پیش‌شرط هر تعاملی، پذیرش طرف مقابل است، با تمامی ویژگی‌هایش. امری که گفتمان آينده نگری ايران از آن رنج می‌برد. 
بی‌شک در هر جامعه‌ای می‌توان انتظار شکل‌گیری چنین جنبشی را داشت. در هر کجا که درصدی از امید به آینده در میان مردم وجود داشته، یا میزان جوانان آن‌ها به‌نسبت نسل سالخورده بیشتر باشد، ناخواسته اندیشیدن به آینده بخشی جداناشدنی از افکار را تشکیل می‌دهد. البته نمی‌توان این نکته را نادیده گرفت که اندیشیدن به آینده در میان افکار عمومی آگاه‌شدن از آینده‌ای قطعی و به استقبال رفتن برای تلخی‌ها و شادکامی‌های آن است و چنین تفکری در بحث علمی آینده‌نگری... 
من فكر مي كنم دستاوردهاي آينده نگري در ايران زماني مي تواند به توسعه گفتمان آينده نگري گلوبال ياري رساند كه انسان را ايراني نبيند ، دين را اسلام نپندارد وكره زمين را ايران ننامد و افتخار و سربلندي را در چيرگي و پيروزي ملتي بر ملت ديگر نداند. جهت گيري آينده نگري در ايران اگر به نتايجي اتفاقي در حوزه جهاني منجر شود به قدري تصادفي است كه قابل تحليل نخواهد بود 
به نظر من حرکت های فردی و گاهی گروهی و محلی آینده نگری در ایران را نمی توان با عنوان جنبش فکری آینده نگری مطرح کرد ، با این وجود ضرورت آینده نگری در بسیاری از نهاد های اجتماعی و سازمانی در کشور احساس می شود ولی به نظر نمی رسد یک رویکرد کلان محور با عنوان جنبش فکری آینده نگری در آن مد نظر باشد، بیشتر گرایش های مبتنی بر آینده نگری برگرفته از نوعی برخورد احساسی سازمانی است تا یک برخورد حساس و مسئله محور فردی و گروهی( این برداشت من است ) و تا زمانی که... 
ظاهراً چند سالی است که از آینده نگری و لزوم توجه به آن بسیار گفته میشود، اما از نظر بنده هنوز خیلی زود است که آن را به عنوان جنبش فکری تلقی نماییم. البته همین تلاش ها نیز تا حدودی جامعه را به جلو حرکت داده است، اما همان طور که گفتم هنوز با جایگاه مطلوب فاصله زیادی داریم. 
وضعیت نابسامان ایران در تمامی حوزه ها باعث شده که عامه مردم به پیش بینی وضعیت آینده علاقه خاصی داشته باشند که این پیش بینی ها بیشتر در حوزه های اقتصادی و سیاسی است ، و به همین ترتیب تحصیلکرده ها با دقت بیشتری سعی در مدلسازی وضعیت آینده دارند ، اینکه وضعیت تورم ، مسکن ، ارز ، بورس ، حمله نظامی ، تحریم اقتصادی در ایران چگونه میشود از صحبتهای عادی مردم است ، لذا تصور میکنم که با آموزشهای آکادمیک شاید بشود به نتایج جالبتری از نظریاتی دست یافت که آینده... 
مروری برکلان روند قریب بر 3000 سال گذشته گویای این واقعیت هرچند تلخ می باشد که رویکرد ایرانی رویکردی واپسگرا است . که بدلیل قدمت فوق بسیارهم نهادینه گردیده بگونه ای که هرگونه حتی احتمال شک پیرامون آن را به گناهی نابخشودنی و بس سترگ مبدل نموده است . لذا سخن راندن از این مقوله درشرایط زمانی و مکانی کنونی ایران به تشریح حساب تانسوریل برای طفلی مکتب گریز می ماند ! 
گفتمان های توسعه یا پیشرفت تنها درباره واپسماندگی اندیشه ها، دیدگاه ها، دانشوری ها، فنّاوری ها، و سرانجام آسایشمندی های مردمی سخن می گوید. ولی آینده نگری درباره پردازش اندیشه ها و انگیزه های نو،نوجویی ها، نوآوری ها، نوزایی ها، آفرینندگی ها، نوساماندهی ها، بهینه سازی ها و بویژه درباره بودن و ماندن درآینده گفتمان دارد. 
شايد در ابتدا بايد به سراغ مفهوم فردا و آينده از منظر جامعه اي رفت كه بانا اميدي و بي تفاوتي به اطرافشان مي نگرند !!،افزايش درآمدهاي ملٌي و كاهش كيفيت زندگي به طور همزمان از معجزاتي است كه فقط در اين نقطه دنيا بوقوع مي پيوندد!، عدم باور به راهگشا بودن گفتمان توسعه با ساختار فعلي حكومتي تركيب متناقضي براي درك مفهوم آينده بوجود مي آورد كه خروجي به جز عدم اعتقاد به آينده پژوهي،حداقل در آينده نزديك به همراه نخواهد داشت... 
وقتی که در عرصه های زندگی نمیخواهیم حقیقت را بپذیریم ، وقتی که دست اندرکاران اموردرتمام کشورهای جهان سوم ، مسیرهای مختلف ناصیح حرکت روبه جلو را به بهانه تجربه اندوختن به روش پرهزینه سعی وخطا بر حرکت سنجیده واز پیش برنامه ریزی شده ، برای رسیدن به هدف ترجیح میدهند ودر این راستا ثروتها به یغما میرود ، آدمیان باید کشته شوند و عمر ها حرام میشود ، راه گریزی جز پیدایش جنبش خودجوش آینده نگری نیست ودر نهایت اگر گاه گاهی میشنویم که میشود مشکلات واقعی... 
به نظر من دنیای کنونی تشنه نگرش های جدید و الگوهای ذهنی بدیل است و تا زمانی که نظریه پردازانی وجود داشته باشند که صرفا در خرابه های تاریخی پرسه نمی زنند و حرف نوئی برای عرضه داشته باشند واقعا فرقی نمی کند که مبدا جغرافیائی این ایده ها و حرف های نو کجا باشد. معنی مکمل این ادعا را می توان این گونه بیان کرد که اشخاصی که صرفا به بازتولید و بازتعریف گفتمان های کهنه روی آورده و در پی جان بخشی مجدد به پیکره های فرسوده و احتمالا مرده هستند تقریبا هیچ نقشی... 