نور یکی از پدیده های جالب فیزیکی است و یکی از ویژگی هایش این است که برایش بعد زمان معنی ندارد. به بیان دیگر زمان ویژه یا ساعت همراه فوتون ها، به فرض اینکه بتوان چنین چیزی را تصور کرد، همیشه متوقف و صفر است.
در نسبیت عام که مسیر حرکت اجسام آزاد و رها دارای جرم و بی جرم در سراسر کائنات محاسبه می شود به دلیل انجماد زمان یا نابودی پارامتر زمان ویژه محاسبه مسیر نور ظرافت های خاص خود را دارد از جمله اینکه نباید زمان را به عنوان یک پارامتر در معادلات حرکت ذرات آزاد وارد کرد.
مبحث جالب دیگر نابودی مفهوم سرعت نسبی در نسبیت عام است بویژه وقتی که کیهان منبسط می شود. در حالی که معمولا به اشتباه گفته می شود در کیهان در حال انبساط، کهکشان ها با سرعت از یکدیگر فاصله می گیرند، واقعیت این است که کهکشان ها سر جایشان هستند و این بافت فضازمان است که مرتبا در حال بازتر شدن است. دو نقطه را روی یک بادکنک باد نشده علامت بگذارید و بعد آن را باد کنید. نقطه ها سرجایشان هستند اما چون بادکنک منبسط می شود این طور به نظر می رسد که آنها از هم با سرعت دور می شوند.
بازتر و بازتر شدن بافت فضازمان یا اصطلاحا افزایش مقیاس فاصله ها در هندسه فضازمان موجب کاهش انرژی فوتون ها و بنابراین افزایش طول موج نور کهکشان ها، معروف به پدیده قرمزگرائی، می شود وقتی که از دور دست ها به زمین می رسند.
یک بحث جالبی را در اینجا آغاز کرده ام که اگر مایل بودید می توانید آن را دنبال کنید