Iranian Futurist 
Iranian Futurist
Ayandeh-Negar
Welcome To Future

Tomorow is built today
در باره ما
تماس با ما
خبرهای علمی
احزاب مدرن
هنر و ادبیات
ستون آزاد
محیط زیست
حقوق بشر
اخبار روز
صفحه‌ی نخست
آرشیو
اندیشمندان آینده‌نگر
تاریخ از دیدگاه نو
انسان گلوبال
دموکراسی دیجیتال
دانش نو
اقتصاد فراصنعتی
آینده‌نگری و سیاست
تکنولوژی
از سایت‌های دیگر


رقابتی سودجویانه در آموزش

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:
Twitter Google Yahoo Delicious بالاترین دنباله

[22 Mar 2016]   [ ]

نگاهی به آموزش خصوصی و دولتی در نظام آموزشی ایران؛

مدرسه مدارس غیرانتفاعی در مقایسه با آنچه که در مدارس دولتی می‌بینیم یعنی تعداد ساعت پایین، جمعیت زیاد، معلم و مدیر بی‌حوصله، مسئولین غیرپاسخگو و خیلی از این ماجراها، خودبه‌خود محیط مطلوب‌تری است، این البته به‌هیچ‌وجه به معنی کارآمدی بهتر آن‌ها نیست، این به معنی روی‌آوری مشتری به کالای به ظاهر بهتر است، هرچند هزینه‌ای که برخی خانواده‌ها در دوره‌ی دبیرستان متحمل می‌شوند بسیار بیشتر از دانشگاه‌های غیرانتفاعی است.



فرهنگ امروز: هرچند کیفیت پایین آموزش چه از نوع خصوصی و چه از نوع دولتی آن و چه در دانشگاه و چه در مدارس بر کسی پوشیده نیست، اما آنچه که جلب توجه می‌کند نزول هرچه بیشتر مدارس دولتی به نسبت مدارس خصوصی در این زمینه است. پایین آمدن سطح کیفی مدارس دولتی موجب گرایش خانواده‌ها به فرستادن فرزندانشان به مدارس خصوصی شده است. آنچه که بیش از این جلب توجه می‌کند عکس این قضیه در دانشگاه‌هاست؛ یعنی تمایل خانواده‌ها اعم از غنی و فقیر به ورود فرزندانشان به دانشگاه‌های دولتی به نسبت دانشگاه‌های خصوصی. حال پرسش اینجاست که آیا این امر لزوماً به این معناست که نهاد آموزش در بخش دولتی در دانشگاه‌ها بهتر از مدارس عمل کرده است؟ آیا ضعف مدارس دولتی متوجه وزارت آموزش و پرورش است؟ چرا کسانی که به دنبال سود اقتصادی در نهاد آموزشی هستند در جذب مشتری در مدارس موفق‌تر عمل کردند؟ فرهنگ امروز تلاش کرد پاسخ این پرسش‌ها را در مصاحبه‌ای کوتاه با دکتر علیرضا رحیمی پیگیری کند. دکتر رحیمی، دانش‌آموخته‌ی رشته‌های اقتصاد، معارف اسلامی و نیز تعلیم و تربیت است که علاوه بر فعالیت در زمینه‌ی تعلیم و تربیت دینی و برنامه‌ریزی درسی، در حوزه‌ی مطالعات فرهنگی نیز تحقیق و تدریس می‌کند.



جایگاه فرصت برابر آموزشی در دو قطب آموزش خصوصی و دولتی در نظام آموزشی ایران کجا معنا می‌یابد؟
در کشور ما واژه‌ی فرصت آموزشی برابر دیگر معنایی ندارد، البته از لحاظ توزیع امکانات آموزشی یعنی امکان تحصیل در هرجا و مکانی در هر استانی و یا حتی روستایی وجود دارد، اما عملاً فرصت برابری که بر اساس انتخاب خودشان نه به جبر وارد دانشگاه و مدرسه شوند وجود ندارد. من در سریلانکا که ظاهراً یکی از کشورهای بدبخت دنیاست جمله‌ای را از یک متخصصین آموزش آنجا شنیدم (خیلی برای من ناراحت‌کننده بود) که می‌گفت در اینجا آموزش و بهداشت کاملاً رایگان است، اندک مدارس خصوصی برای عده‌ی معدود پولداری هست که واقعاً می‌خواهند متفاوت باشند. حال ما کشوری هستیم که از انباشت سرمایه به دور اما در رفتارهای خودمان کاملاً رفتارهای غلط سیستم‌های سرمایه‌داری را نشان می‌دهیم و نابرابری‌ها روزبه‌روز افزایش پیدا می‌کند و این البته بیشتر به‌واسطه‌ی کسانی است که قدرت بالادستی‌هاست.

اکثر مدارس ماندگار به دست قدرت‌هاست، این قدرت‌ها هرچند به نظر شخص هستند اما واقعاً این‌طور نیست، این افراد به امکاناتی دسترسی دارند که بدون شک در بازار رقابت با یک فرد عادی پیروز خواهند بود؛ شکست فرد عادی به این دلیل است که به جایی وابسته نیست. حداقل امکاناتی که نهادها و افراد وابسته به قدرت دارند تبلیغات است که می‌توانند این فضا را به یک فضای کاملاً انحصاری تبدیل کنند و توسعه پیدا کنند. متأسفانه مدارس خصوصی با دغل‌کاری به حیات خودشان ادامه می‌دهند. شاید بتوان گفت از هر 1000 مدرسه‌ی غیرانتفاعی تنها 20 مورد آن‌ها کارآمد باشند؛ از طرف دیگر ناکارآمدی معلمان هم به این مسائل دامن می‌زند. البته باید توجه داشت که آنچه به رفتارهای انسان‌ها جهت می‌دهد سیاست‌های اجتماعی است، اگر سیاست‌ها به سمتی برود که معلم تأمین مالی شود، فساد هم کمتر دیده می‌شود؛ قوانین مناسب هرچند سخت‌گیرانه هم می‌تواند جلوی برخی بی‌اخلاقی‌ها در نظام آموزشی را بگیرد. اگر در مواردی به‌واسطه‌ی تخلف معلم او را اخراج بکنند (مثل خیلی جاهای دیگر دنیا) به‌مراتب احساس مسئولیت آن‌ها بیشتر خواهد شد. بی‌اخلاقی‌های افراد بیشتر ناشی از جامعه است، قوانین و مقررات است که به رفتارها جهت می‌دهد.



تمایل ورود دانش‌آموزان یا والدین آن‌ها برای ورود به مدارس غیرانتفاعی در مقابل تمایل ورود آن‌ها به دانشگاه‌های دولتی که نشان از کیفیت برتر دانشگاه دولتی بر غیردولتی و در مقابل کیفیت پایین مدارس دولتی است چگونه در سیستم آموزشی ایران قابل توجیه است؟
به نظر من اصلاً قصه‌ی کیفیت نیست، چون مردم تشخیص کیفیت را خیلی ندارند. در حوزه‌ی انتخاب‌هایی که والدین برای فرزندان خود از مدرسه تا دانشگاه دارند (چراکه انتخاب دوره‌ی ارشد و دکترا معمولاً توسط خود دانشجو انجام می‌شود تا والدین آن‌ها) جریان بازدهی خصوصی خیلی کارایی ندارد، چون مردم خیلی از آینده‌ی رشته‌ها آگاهی ندارند فقط بر اساس شنیده‌ها تصمیم می‌گیرند. توجه والدین به فرزندان از حد عادی هم فراتر رفته، آن‌ها این تصور را دارند که با دادن پول بیشتر می‌توانند برای فرزندان خود کالایی به نام تربیت بخرند؛ این نگرش در خانواده‌ها آن‌ها را به این سمت می‌کشاند که فرزندان خود را به سمت مدارس غیردولتی سوق دهند. البته بسیاری از مدارس غیرانتفاعی هم دارای سطحی نازل‌تر از مدارس دولتی هستند، ولی مردم به آن‌ها گرایش دارند، یکی از دلایل گرایش هم این است که این مدارس فضای کوچک‌تری دارند و به همین جهت اعمال قدرت خانواده‌ها در آن بیشتر است.

اما به‌طورکلی مدارس غیرانتفاعی در مقایسه با آنچه که در مدارس دولتی می‌بینیم یعنی تعداد ساعت پایین، جمعیت زیاد، معلم و مدیر بی‌حوصله، مسئولین غیرپاسخگو و خیلی از این ماجراها، خودبه‌خود محیط مطلوب‌تری است، این البته به‌هیچ‌وجه به معنی کارآمدی بهتر آن‌ها نیست، این به معنی روی‌آوری مشتری به کالای به ظاهر بهتر است، هرچند هزینه‌ای که برخی خانواده‌ها در دوره‌ی دبیرستان متحمل می‌شوند بسیار بیشتر از دانشگاه‌های غیرانتفاعی است. بنابراین علت عدم گرایش به دانشگاه‌های خصوصی این است که در دانشگاه این دانشجو است که رابطه‌ی ناهم‌تراز خود با استاد را تعیین می‌کنند، اما در مدرسه این والدین هستند که در اکثر مواقع با بی‌اطلاعی از جریان آموزش مسیر را برای فرزندان خود تعیین می‌کنند. از طرف دیگر به لحاظ روانی معروفیت این دانشگاه‌ها بر انتخاب آن تأثیر فراوانی دارد؛ این فضای روانی به‌راحتی پاک نمی‌شود.



چرا دانشگاه‌های خصوصی تاکنون نتوانسته‌اند در رقابت با دانشگاه‌های دولتی پیروز باشند اما این اتفاق در مدارس حاصل شد؟
اینکه چرا سودجویان آموزشی در مدارس سرمایه‌گذاری می‌کنند این است که دانشگاه به نسبت مدارس کمتر سودآور است؛ در مدارس کمترین حقوق به یک معلم داده می‌شود، اما استاد دانشگاه حقوق بالایی را خواهان است؛ شهریه‌ی مدارس به‌مراتب بیشتر از دانشگاه‌های غیرانتفاعی است، در آنجا آموزش پرورش همچون بازار آزاد عمل می‌کند اما وزارت علوم اجازه این کار را نمی‌دهد. البته دانشگاه آزاد توانست در این زمینه موفق عمل کند، یک دوره‌ای وارد عمل شد توانست پول‌های زیادی از مردم بگیرد و الآن یال و کوپالی به هم زده است. یادم هست که دانشگاه آزاد در سال‌های اول تأسیس کلاس‌هایش را در مدارس ابتدایی برگزار می‌کرد و از مردم شهریه می‌گرفت. من سال 75 در کلاسی در دانشگاه آزاد درس می‌دادم که 70 شاگرد داشت اما فضای کلاس ظرفیت 20 نفر را هم نداشت. در دانشگاه آزاد به لحاظ اقتصادی انباشت سرمایه صورت گرفته، ولی انباشت سرمایه در دانشگاه‌های غیرانتفاعی صورت نگرفت. تمام کسانی که دانشگاه تأسیس کردند به خاطر تمایل شخصی دست به این کار زدند، وجهه‌ی اجتماعی برایشان اهمیت داشت، دانشگاه آزاد هم در یک بزنگاهی موفق شد این کار را انجام دهد. هرچند دانشگاه آزاد توانسته بسیاری از اساتید خوب را جذب کند، اما هنوز آن روحیه‌ی سوداندوزی در میان آن‌ها وجود دارد. البته بازاری شدن و سودآوری چیزهای بدی نیستند، اهمیت همه‌چیز به منفعت آن است، اما آنچه در آموزش ما در حال رخ دادن است نگاه سودجویانه است.

از طرف دیگر باید توجه داشت که امکان کنترل یک مدرسه توسط یک شخص وجود دارد، اما محال است یک شخص بتواند یک دانشگاه را اداره کند؛ خطای بسیار بزرگ وزارت علوم در احداث مؤسسات غیرانتفاعی همین بود. البته دادن اداره‌ی یک مدرسه به شخص هم اشتباه است. اگر دانشگاه‌ها را به صنعت‌ها یا به مؤسسات بزرگ می‌دادند عملکرد آن‌ها خیلی متفاوت می‌شد. کیفیت مدارس دولتی باید به میزانی ارتقا یابد که همچون دانشگاه‌های دولتی برای ورود به آن‌ها اقبال عمومی وجود داشته باشد، همان اتفاقی که در اکثر کشورها در حال رخ دادن است. به‌طورکلی ماجرای درهم‌ریخته‌ای است، سیاست‌گذاری غیرعقلانی همه‌ی دولت‌ها در زمینه‌ی آموزش کار را به جایی رسانده که در یک سطح ضعیفی قدم می‌زنیم. البته آموزش و پرورش ما مدت‌هاست مرده و الآن دارند بر روی آن یخ می‌ریزند که بوی این جنازه بلند نشود. سیستم آموزش ناقص ما بیشتر از هر چیزی در جامعه برایمان خطرناک‌تر است.

مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:


منبع: 80


بنیاد آینده‌نگری ایران



پنجشنبه ۹ فروردين ۱۴۰۳ - ۲۸ مارس ۲۰۲۴

دانش نو

+ ۹ نکته که باید درباره هوش مصنوعی بدانید bbv

+ مطالعه دانشگاه استنفورد: با تغییرات هوش مصنوعی انسان‌ها نگران موقعیت خود هستند یسنا امان‌پور

+ دستور کار انسانى جديد / مقالا ای از کتاب انسان خداگونه يووال نوح

+ پلورالیسم چیست؟ قیصر کللی

+ اعضای مصنوعی رباتیک نرم مبتنی بر میکروسیالات، به کمک بیماران دیابتی می‌آیند ´-

+ مهارت تصمیم‌گیری چیست؟ هرمز پوررستمی

+ هوش مصنوعی توزیعی و تجمیعی چیست؟ 

+ تاثیر ابزارهای هوشمند بر کنترل شیوع بیماری‌های فراگیر. 

+ موانع خلاقیت کدامند؟ هرمز پوررستمی

+ نیازی بدون پاسخ! نوآوری اجتماعی را وارد کنیم!  سعید قاسمی زاده تمر

+ مهارت بهتر است یا مدرک دانشگاهی حمیدرضا تائبی

+ علم و اخلاق در گفت‌وگو با دکتر موسی اکرمی؛ دکتر موسی اکرمی

+ مدیریت آینده نگر در ICT 

+ چرا هوش و مهارت، برای داشتن یک شغل کافی نیستند؟ هرمز پوررستمی

+ شرایط اجتماعی چگونه است؟ از منظر چند جامعه شناس ساناز عباس زاده

+ بازگشت به دنیای هنرهای دیجیتال  مهدی صنعت‌جو

+ 2019 

+ مشتری رسانه است فرنود حسنی

+ چه چیزی ترقی بشریت را توجیه می‎کند؟1 یووال نوح هراری

+ تغییر پرشتاب الگو‌های سنتی را منسوخ خواهند کرد 

+ مهارت های مورد نیاز انسان آینده 

+ بازگشت به دوران دولت-شهر برگردان: سپیده جدیری

+ انسان آینده، تسخیر سیر تکامل به دست بشر 

+ نویسنده «انسان خردمند» از کتاب تازه خود گفت  یووال نوح هراری

+ مرد «شپشو» یا منادی عقلانیت؟ دکتر موسی اکرمی

+ رسالت فلسفه آسمان است یا زمین؟ دکتر محسن رنانی

+ جامعه شناسی و فردیت دکتر منیژه نویدنیا

+ تمام قدرت به کجا منتقل شد؟  یووال نوح هراری

+ دفاعم از جامعه‌شناسی مرتبط با واقعیت‌هاست تا مبتنی بر ایدئولوژی! 

+ آنچه مرا نکُشد هرمز پوررستمی

+ جامعه شناسی آموزش و پرورش- رضا جوان

+ پیامدهای مدرنیت -  آنتونی گیدنز

+ اتاق شیشه ای و هنر هشتم زندگی در واقعیت موازی  دکتر مهدی مطهرنیا

+ آزمون های انديشه ورزی در بارۀ خود انديشه حسین کاشفی امیری

+ جامعه شناسی آموزش و پرورش. 

+ گوگل و پایان آزادی اراده یووال نوح هراری

+ انسان از کجا آمد به کجا می رود؟ محمد طبیبیان

+ بازگشت به خانه میثاق محمدی‌زاده

+ هک کردن مغز، کلیدی برای موفقیت مهسا قنبری

+ چهار راهکار برای هک مغز به‌منظور افزایش موفقیت و بهره‌وری مهسا قنبری

+ نوآوری در عصر دیجیتال ؛ چشم‌اندازی جدید برای خدمات 

+ لیدرهای انقلاب صنعتی چهارم 

+ چطور می‌توانیم برای دریافت حقوق بیشتر چانه‌زنی کنیم؟ حمیدرضا تائبی

+ سرمایه اجتماعی دانش آموزان مهدی ولی نژاد

+ جامعه شناسی آموزش و پرورش 

+ ابرها دگرگون می‌شوند، دگرگون می‌کنند و دنیای فناوری را سیراب می‌کنند حمیدرضا تائبی

+ چه چیزی ترقی بشریت را توجیه می‎کند؟ یووال نوح هراری

+ چشم را باید شست…. جور دیگر باید دید دکتر سید کمال الدین موسوی

+ جنبش روش های آمیخته 

+ جامعه شناسی فرهنگی؛ انسان های جامانده دکتر منیژه نویدنیا

+ انگیزه پیشرفت پایین ‌تر از متوسط عثمان آچاک

+ جامعه شناسی شهری و حس زندگی؟ دکتر منیژه نویدنیا

+ چرا ناهنجاری؟ 

+ سخنرانی حسین پاینده در نشست روانکاوی و تحلیل‌های کلان اجتماعی (۲)؛ 

+ چرا کسب‌ و کارهای نوپای موفق به‌سادگی ممکن است شکست بخورند؟ حمیدرضا تائبی

+ بنیان‌های نابرابری اجتماعی دکتر محسن رنانی

+ روانکاوی درمان فرد یا اجتماع 

+ مقدمه‌ای بر تاریخ زیبایی‌شناسی مدرن؛  پُل گایر، ترجمه سیدجواد فندرسکی

+ ظرفیت آموزشی بازی های رایانه  

+ افراد معمولی چگونه به افرادی خارق‌العاده تبدیل می‌شوند مهسا قنبری

+ چپ و راست مرده‌اند، زمین را می‌خواهی یا آسمان را؟ 

+ مهم‌ترین فنآوری‌ها در سال ۲۰۱۸ 

+ هوش مصنوعی می تواند طی بیست سال آینده تهدیدی برای ۴۷ درصد از مشاغل باشد 

+ در حسرت توسعه رضا داوری اردکانی

+ آزادی علمی مقصود فراستخواه

+ سازماندهي گروههاي مشارکتي در سازمانهاي يادگيرنده 

+ مديريت دانش، نياز سازمان هاي امروز 

+ مديريت استرس مجيد يوسفي

+ رقابت بزرگان بر سر تراشه‌های هوش مصنوعی و خیزش آرام تکینگی به‌سمت ما! حمیدرضا تائبی

+ تغییر اجتناب ناپذیر است و باید به منظور ایجاد تحولات مدیریت شود. 

+ ⁠دانشگاه اصفهان برگزار می کند: ⁠دانشگاه اصفهان

+ به فرزندانمان رحم کنیم دکتر محسن رنانی

+ زلزله در سیارات دیگر چگونه رخ می‌دهد؟ 

+ ساختمان‌های هوشمند فرشته نجات انسان‌ها می‌شوند حمیدرضا تائبی

+ استفاده از سیل تصاویری که در زلزله به راه می‌افتد مهدی صنعت‌جو

+ توانمند باشید، تا عرصه را به سایرین واگذار نکنید. حمیدرضا مازندرانی

+ انواع سازمانها Organization Types از دیدگاه برنامه ریزی هدف ها و وسیله ها راسل ایکا ف

+ هوش سازمانیم ‌تجاری است، پس موفق می‌شوم! حمیدرضا تائبی

+ درک اشارات دست با تصویربرداری صوتی مهدی صنعت‌جو

+ نقش بی بدیل هوش مصنوعی بر شهرها و شهروندان آنها محسن راعی

+ مزایای سواد اطلاعاتی 

+ هوش مصنوعی انویدیا، هوای آفتابی را برای ماشین های خودران شبیه سازی می کند! علیرضا فرجی علیرضا فرجی

+ فراگیری: نیازی پایه ای 

+ قلسفه و زندگی روزمره. موسی اکرمی

+ خلاقیت نمادین دهه هشتادی ها 

+ فهم سواد اطلاعاتی 

+ نظریه سواد رسانه ای در گفتگو با دکتر هاشمی 

+ در سال جدید مهندسی نرم‌افزار را جدی‌تر دنبال کنیم حمیدرضا تائبی

+ باید که لذت آموختن را دوباره بیاموزیم پوریا ناظمی

+ انقلاب هوش مصنوعی و تاثیر آن بر جامعه و شرکت ها 

+ توانمند باشید، تا عرصه را به سایرین واگذار نکنید حمیدرضا مازندرانی

+ وجود یخ در مدار استوای مریخ 

+ ظهور «ابر انسان‌ها» طی ۲۰ سال آینده 

+ دانشمندان به استقبال مهمترین پرسش های بشر می روند! 

+ آینده پژوهی و انواع آینده. محسن گرامی طیبی

+ ضریب رشد استارتاپ‌های ایرانی، بالاترین در منطقه نزدیک به متوسط جهانی 

+ نگاه تان به آینده است یا اکنون؟ 

+ اینجا همه آدم‌ها این‌جوری نیستند* مهدی صنعت‌جو

+ بدرود سیارۀ زمین؟ لورین رابینسون

+ تهدیدات اینترنت اشیا 



info.ayandeh@gmail.com
©ayandeh.com 1995