Iranian Futurist

– هشتم ژانویه 2016

تنش با عربستان در حالی که قابلیت بدل شدن به جنگ را دارد، بر مشگلات متعدد رژیم که در اصل نیازی به ایجاد آن نبود، افزوده است. حمله به سفارت عربستان، وسیله ی مظنونان همیشگی، یعنی هواداران رهبر نظام در بسیج در درجه نخست و سپس به احتمال، وسیله ی بخشی در امنیت سپاه، بدون آگاهی حکومت انجام گرفت. این حمله، چندمین تلاش این گروه برای ایجاد درگیری با عربستان، تنها و تنها برای تند کردن وضعیت داخلی (این بار برای اثر گذاردن بر انتخابات) می باشد که نیاز است دو مورد پیشین را یاد آوری کرد. اقدامات ماجراجویانه در یمن همراه با شعارهای بی معنا که از شدت تکرار خسته کننده شده و اعزام ناوگان جنگی که با در نظر گرفتن مسایل لجستیکی، از نخستین روز روشن بود که مجبور به مراجعت سرافکنده خواهند بود. تلاش شدید دیگر، مرتبط به وقایع مکه و کشته و مفقود شدن تعداد زیادی ایرانی که بنسبت کل تعداد ایرانیان شرکت کننده، بسیار بالا بود مربوط می گردد. رهبر نظام و دیگر گروه و افرادی که منافع و وجودشان در صحنه باهم گره خورده است، بدون تلف کردن فرصت، سطح تهدید را تا اندازه دست زدن به عملیات نظامی، افزایش دادند. برای ملت ایران هیچگاه روشن نشد که آن همه "سخنان بسان بازی" به چه دلیل ناگهان خاموش شدند. می توان گمان برد که سنبه عربستان با مدارکی که برعلیه نظام اسلامی در این مورد در دست داشتند، بسیار پرزور و خارج از توان ایستادگی نظام بود. باید توجه کرد که پس از اجرای هر پرده از نمایش، از تعداد هواداران نظام و به به گویان بشدت کاسته شد. اما حمله به سفارت، این واقعیت را آشکار کرد که دیرک اصلی سرپا نگاهدارنده خیمه نظام، یعنی سپاه پاسداران، دستکم از تکرار چنین وقایع لوس و خنک و در عین حال خطرناک، خسته شده است. اخطار فرمانده سپاه تهران به تظاهرات "خودجوش بسیجیان" آماده شهادت، در همراهی با سخنان حکومت برگزار شد و نه گروه تندرو.
آیا این سخنان با تایید رده های بالاتر سپاه انجام گرفته بود و یا سخنان از دل برآمده فرماندهی بود که رده های بالاتر یا با آن همدل بودند و یا از نظر سیاسی مخالفت آشکار را صلاح نمی دانستند، بر ما روشن نیست. اما بر مبنای شایعات (که هیچگاه در ایران بی پایه نبوده است)، شکاف شدید تا اندازه ی درگیری فیزیکی، در داخل فرماندهی سپاه بیش از آنکه مخالفان برآورد می کنند، ژرف تر است و بطور منطقی با در نظر گرفتن هدف های متضاد، باید هم باشد. حال اگر ما به تحولات داخلی و خارجی کشور از دید سپاه نگاه کنیم، تاریکی ناشی از نا آگاهی ما، تا اندازه ای روشن می گردند:
الف – سیاست داخلی – هر نهادی در هر کشور نمی تواند نسبت به سرنوشت کل کشور بی تفاوت باشد. منافع فردی و گروهی در حکومت های خودکامه، دلیلی ندارد که با منافع ملی همیشه همراه باشد. در حالی که در رژیم های دمکرات، گرایش به همسویی منافع ملت و دولت دارد، در حکومت خودکامه همیشه منافع کوتاه مدت نظام (البته بنا به قضاوت خوشان)، بر منافع ملی هرچند متضاد باشند، اولویت دارد. همزمان، هر رژیمی، خواست ماندگاری دارد. اما رژیم خودکامه که خواست های آن با منافع ملی یکسان نیست، از ملت دور شده و انبوه اشتباهات تکراری بر حجم آن افزوده و شکاف به اندازه ای ژرف می گردد که امکان سازش از میان می رود. نظام اسلامی در چنین تنگنایی گیر کرده و راه خلاصی ندارد. از نظر آنان، تنها چاره در دست رس، تکیه بیش تر بر نیروی مسلح است که با ترس و زور چندروزی بر دوام آنان بکوشد. در اینجا این پرسش پیش می آید که سپاه چه دلیلی دارد که این نقش منفور را که بر دوش آن نهاده اند، بیش از این ادامه دهد؟ از دید سپاه، منطقی است که از خود بپرسد که با دادن اینهمه قربانی در راه حفظ چارچوبی بنام رژیم اسلامی،آیا هدف به قدرت نشاندن تنی فاسد، چه آخوند و چه پاره ای از هم رده های پیشین ما، برای چپاول کشور بود؟ بسیاری از سرآمدن رژیم به طور آشکار اعلان کرده اند که فساد نهادینه شده، مهم ترین عامل سقوط رژیم می باشد. در این برهه، مهم نیست که تمامی آنان در بوجود آوردن این نظام نقش اساسی بازی کرده اند و دستان بسیاری از آنان پاک نیستند. مهم آنست که همگی چه گناهکار و چه بی گناه چاره ای به جز اعتراف ندارند. آیا این همان حکومت خدا بر روی زمین است که بخاطر آن چندسد هزار شهید داده شده است؟ آیا یک نیروی نظامی با سابقه جنگ هشت ساله و هزاران شهید، باید زیردست چند آخوند باشد و فرماندهان، همیشه لبه تیز تیغ آنان را برگردن خود احساس کنند؟ چگونه می توان پذیرفت که بخش نظامی سپاه، که در خط نخست کشته شدگان جنگ احتمالی با هر قدرتی هستند، در حالی که چند آخوند به عنوان نماینده ولی فقیه و رئیس امنیت آن نهاد، تعیین کننده استراتژی و در عمل گرداننده اصلی باشند؟
کاش کشته های نظام تنها به فساد محدود می شد. در چه مورد آنان می توانند به نکته ی درخشانی اشاره کنند: اقتصاد، آرامش اجتماعی، تعداد اعدامی ها و یا تعداد زندانی ها، تعداد معتادین، دست آوردهای علمی و یا هدف نهایی آنان، که گسترش دین باشد؟ تازه آنهم پس از گذشت سی و هفت سال یا فدا کردن بیش از یک و نیم نسل.
ب – امنیت ملی و سیاست خارجی بگونه ای بوده است که در دوره ای دراز، ایران برلبه تیغ گام برداشته است. میلیاردها دلار و هزاران نفر در راه بلند پروازی های بدون منطق رژیم فدا شده اند که تا ایران، امروز حتا بیش از دیروز، از امنیت کم تر برخوردار باشد. با سیاستی منطقی وسیله ی ایران (نه نظام اسلامی) نه افغانستان وسیله ی شوروی و سپس آمریکا اشغال می شد و نه عراق وسیله ی آمریکا اشغال و سپس هر دو به جنگ داخلی کشیده می شدند. همین سیاست در مورد سوریه، آن سرزمین را بخاک خون و ویرانی رساند و هم جبهه ای بنام داعش آفرید. دخالت های رهبر نظام به وسیله ی سپاه قدس در سرزمین های عربی، جبهه ی ضد شیعه به وجود آورده که نیشتری بر ایران است که تا سال ها در آینده خون ضعف از آن جاری خواهد بود. استراتژی رهبر، این سپاه را بدل به وسیله ی در دست ترکیه کرد تا به هدف اشغال سرزمین در شمال عراق و سوریه بدون هزینه ی بالا، دست یابند. خوش خیالی خواهد بود اگر گمان بریم که ترکیه با اتحاد با عربستان و چاره نداشتن غرب، از مناطقی که در عراق و سوریه اشغال کرده و در آینده با شکست احتمالی داعش، دامنه آن گسترده تر خواهد شد، همراه بر امتیاز های دیگر، صرف نظر خواهد کرد. استراتژی که اعلان می کرد برای مجبور نشدن به جنگ در تهران، باید به جنگیدن در سوریه تن در دهیم، در عمل به عاملی در جهت رسیدن ترکیه به هدف های استراتژیک خود بدون هزینه زیاد، بدل شدند. هنگامی که بر سر غنائم جنگی و تقسیم منطقه نفوذ در عراق و سوریه، قدرت های جهانی مشغول بده و بستان خواهند بود، با وجودی که ایران در مقایسه با توان خود، بالاترین هزینه را کرده، چون ناتوان ترین عضو خواهد بود، شاید مانند کنفرانس صلح پاریس حتا نتواند در جلسات شرکت کند. از سوی دیگر، ترکیه با هزینه ی پایین جانی و مالی (که به احتمال بزودی وسیله ی عربستان + متحدین جبران خواهد شد)، بالاترین غنائم را بدست خواهد آورد.
آیا سپاه قدس به این درجه از پختگی نرسیده که پرسش نماید که باوجودی که آنچه را که در توان داشته انجام داده است، در حال حاظر دست آورد چه بوده؟ ایا فرمانده این سپاه که بسیاری از یاران خود را از دست داده و خود همیشه در صحنه جنگ حاظر بوده، نباید به کارنامه دست رنج خود که در نهایت چیزی جز فاجعه برای ساکنان آن سرزمین ها و خدمت به منافع قدرت های خارجی نبوده، نگاهی سنجش گرا بی افکند؟ آیا سپاه، عمله ی بی اقتداری ایران، تا این درجه نبوده که حتا یک متحد در خلیج فارس (تکرار می گردد خلیج فارس) نداشته باشد؟ با امتحانی که در جنگ با عراق و پس از آن تاکنون داده شد، نمی توان فرض کرد که بجز بخش کوچکی از سپاه، یا از وضع کنونی خوشنود و یا هنوز بیدار نشده باشد. سپاه یک راه دارد و آن هم گام برداشتن در راه ملت است که نشانه های چنین تحولی هر روز از روز پیش آشکارتر می گردد. مهم ترین آزمون پیش رو، انتخابات آینده می باشد.
بعنوان نیروی مسلح که آن را دانسته رو درروی ملت قرار داده اند، باید توجه شود که سپاه از بطن ملت برخواسته و کوله باری پراز فداکاری و هزینه در راه دفاع از خاک و ملت ایران بردوش می کشد، نمی تواند در روز تعیین کننده برعلیه ملت بجنگد. اگر روزی سپاه مشروعیت نظام اسلامی را دربست قبول داشت، امروز به عنوان جزیی از ملت، مشروعیتی برای آن قایل نیست.
بازهم باید تکرار گردد که انگیزه چنین هشدارهایی تنها در راه نجات ملت ایران از سقوط بیش تر در منجلاب نظام اسلامی و از بین رفتن بزرگ ترین سرمایه های کشور و از آن میان سپاه، در یک جنگ نظامی ناخواسته که بدون تردید پای همگی همسایگان و قدرت های خارجی را باز خواهد کرد، باشیم. جنگ برای دست یافتن به هدف های سیاسی (پدافندی، مذهبی، ایدئولوژیک) صورت می گیرد. همزمان، نیروهای مسلح که نخستین قربانیان جنگ را تشکیل می دهند (چه از نظر نفرات و چه از نظر سازمانی)، آخرین نهادی هستند که تمایل به جنگ دارند. جنگ برای نهاد نظامی، الویت نیست، آخرین گذینه می باشد. از این رو هدف از جنگ و هزینه آن، باید برای نیروهای مسلح به طور کامل روشن و قابل توجیه باشد. نظام اسلامی در طبیعت خود دشمن آفرین است و در هر زمان قابلیت بالقوه وارد شدن به جنگ با دشمن را دارد. اشکال در این است که کدام دشمن را برگزیند و با چه هدفی. هدف هرچه باشد، در نهایت برای ماندگاری نظام خواهد بود. برای نهاد نظامی که بار جنگ را بردوش می کشد، چنین بی بندوباری قابل قبول نیست.
......................................
- در حالی که عربستان با اعدام جمعی اخیر، انزجار بسیاری را در سراسر جهان برانگیخت، حمله ی برنامه ریزی شده به سفارت و کنسولگری، منجر به افتضاح سیاسی دیگری برای نظام اسلامی شد.
- حتا به سادگی می توان ادعا کرد که سپاه قدس بیش از هر گروه و حکومتی، به سود اسراییل عمل کرده است. امروز اسراییل با آسودگی بیش تر در برابر فلسطینیان عمل می کند تا پیش ترها. افکار عمومی جهانی تحولات اسراییل را به دست فراموشی سپرده است.

Iranian Futurist		Ayandeh-Negar
Welcome To Future		Tomorow is built today

	در باره ما	تماس با ما	خبرهای علمی	احزاب مدرن	هنر و ادبیات	ستون آزاد	محیط زیست	حقوق بشر	اخبار روز	صفحه‌ی نخست
	آرشیو	اندیشمندان آینده‌نگر	تاریخ از دیدگاه نو	انسان گلوبال	دموکراسی دیجیتال	دانش نو	اقتصاد فراصنعتی	آینده‌نگری و سیاست	تکنولوژی	از سایت‌های دیگر